Waga problemu rewaloryzacji i rewitalizacji historycznego układu przestrzennego Bydgoszczy wynika nie tylko z akceptacji kluczowej roli centrum w strukturze miasta spójnego, ale również z indywidualnych cech przestrzeni publicznej Bydgoszczy. Ogólnomiejska przestrzeń publiczna umożliwia sporej części mieszkańców dotarcie do historycznego centrum pieszo lub za pomocą roweru. Jednak słabo rozwinięta sieci transportu publicznego, rozproszenie struktury mieszkaniowej zmusza dużą grupę pozostałych do korzystania z indywidualnych środków transportu.
Reklama: Nowe mieszkania na sprzedaż Bydgoszcz
Na skutek ekspansji terytorialnej miasta, znaczna część zabudowy mieszkaniowej, znajduje się w rozproszeniu, co skutkuje niedostatkiem obszarów, których charakter jest określany w hierarchicznej strukturze przestrzeni komunalnych jako półpubliczny. W takiej sytuacji, radykalne ograniczenie ruchu samochodowego na obszarze centrum nie jest rozwiązaniem, które zyskałoby szeroką społeczną akceptację, natomiast dla pogodzenia interesów obu wymienionych grup należy poszukiwać rozwiązań stwarzających przestrzenną separację dedykowanych im korytarzy komunikacyjnych.
Dlatego też włodarze miasta powinni opracować spójną koncepcję struktury korytarzy dedykowanych dla ruchu pieszego i rowerowego, wytyczonych w taki sposób, aby łączyły użyteczność z funkcją eksponowania wartości krajobrazu kulturowego.
Przestrzeń publiczna w Bydgoszczy o odpowiedniej jakości motywuje ludzi do realizowania aktywności pozadomowej, kwalifikowanej jako działania opcjonalne. Podstawową aktywnością w przestrzeni publicznej jest sama w niej obecność, pozwalająca na inspirujące obserwowanie innych ludzi i krajobrazu, kształtująca świadomość identyfikacji społecznej i oddalająca poczucie wyalienowania.
Jeżeli w takich warunkach, zainteresowani nie są w stanie realizować podstawowych aktywności, takich jak swobodny spacer, dłuższe zatrzymanie się, korzystanie z usług gastronomicznych, to wielkość lub organizację przestrzeni publicznej należy uznać za niezadowalające i podjąć wysiłki na rzecz powiększenia jej obszaru lub podwyższenia jakości.
Z takiego punktu widzenia, probierzem kwalifikowalności określonych obszarów przestrzeni miejskiej, jako przestrzeni publicznej, jest intensywność ich eksploatowania przez członków lokalnej społeczności, zwłaszcza w dni wolne od pracy oraz podczas sprzyjającej pogody. Symptomem tego, że przestrzeń publiczna odpowiada społecznemu zapotrzebowaniu jest mnogość obecnych w niej osób, przy relatywnie małej liczbie spacerujących.
